به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «موج‌رسا»؛ از دیرباز، دغدغه فکری انسان، موضوع تعلیم و تربیت و روش‌های دستیابی به آن بوده و همواره در تمامی ادوار، این امر توجه آدمی را به سوی خود معطوف کرده است.
بیشتر بخوانید
تربیت، عبارت است از پرورش‌دادن، یعنی استعدادهای درونی را که بالقوه در یک شی موجود است به فعلیت در‌آوردن و پروردن.
تربیت با استفاده از آموزه‌های دینی فرآیندی است هدفدار که می‌خواهد رفتار را دینی کند، مطابق با شاخصه‌های دینی.
آیات و روایات موجود همه حاکی از آن است که دین اسلام به امر آموزش و همچنین تربیت دینی به‌صورت ویژه اهمیت زیادی می‌دهد، اما آنچه در آموزش و تربیت دینی با توجه به ویژگی خاص آموزه‌های دینی و مسائل تربیتی اهمیت دارد، استفاده از روش‌هایی است که بتوان به اهداف تعیین شده نایل آمد.
امروزه برخی از معلمان و استادان امور دینی و تربیتی نسبت به آموزش و تربیت مخاطبان، توفیق چندانی ندارند.
آنچه در مرحله اول براساس یک تجربه عام از علت این ناکامی می‌توان سخن به میان آورد، استفاده نکردن از روش‌های متنوع آموزشی و تربیتی و در نظر نگرفتن شرایط سنی و ظرفیت‌ها در بُعد دینی است.
آنچه این افراد در امر آموزش و تربیت دینی استفاده می‌کنند، روش خطابه و یک طرفه است؛ که این روش موجب دل‌زدگی دینی و سستی عقاید می‌شود، در حالی که برای رسیدن به اهداف الهی شیوه‌های آموزشی و تربیتی متنوعی متصور است.
از آن‌جا که بشر همواره به دنبال سعادت و خوشبختی است و از نظر ما سعادت واقعی بشر در گرو دین و دینداری است و نهاد خانواده به‌عنوان اولین کانونی که کودکان در آن پرورش پیدا می‌کنند، نقش اساسی در امر تربیت دینی دارد.
تربیت، تکلیفی است که در گام‌های اول به عهده والدین است و قابل فروگذاردن نیست و رشد و تعالی فرزندان متوقف بر ادای به موقع و درست این تکلیف توسط خانواده است.
موفقیت خانواده‌ها در این مهم منوط به این است که در درجه اول خودشان دارای اعتقادات محکمی بوده و در بیان و عمل به اعتقادات دینی مستمر و قاطع عمل کرده و از الگوهایی چون ائمه‌اطهار (ع) بهره گیرند. نهاد خانواده به‌عنوان اولین کانونی که کودکان در آن پرورش پیدا می‌کنند، نقش اساسی در امر تربیت دینی دارد، در قرآن کریم، برخی آیات به صراحت بر مسئولیت تربیتی خانواده تاکید دارد.
بنابراین، تربیت، تکلیفی است که در گام‌های اول به عهده والدین است و قابل فروگذاردن نیست و رشد و تعالی فرزندان متوقف بر ادای به موقع و درست این تکلیف توسط خانواده است.
پدر و مادر مسئول سلامت و رشد جسمی و روحی و مهم‌ترین عامل سعادت و یا شقاوت فرزندان خود هستند، هر چه آن‌ها در این زمینه سرمایه‌گذاری و تلاش بیش‌تری کنند نتیجه و ثمر آن را در آینده بیشتر خواهند دید.
تربیت دینی را می‌توان «فراهم آوردن بستری مناسب برای هر چه بهتر شکوفا شدن استعدادهای فرد از درون در جهت بعد اعتقادی و گرایشی آن» دانست، چنانچه تعلیم (یا تعلیمات) بر اساس آموزه‌های دینی همان تقویت دین است.
تربیت بر اساس آموزه‌های دینی، این حس زیبا را به فرزندان انتقال می‌دهد که دین داری و خداپرستی، عامل نیک‌بختی، امنیت درونی و درک لذت واقعی از زندگی است. احساس دینی، لطافت روحی و تعادل روانی را برای انسان به ارمغان می‌آورد. والدین باید در محیطی سالم، متعادل و جذاب، در تربیت دینی کودکان و نوجوانان بکوشند.
در این تربیت، پرورش حس مذهبی، باید مقدم بر دانش و اطلاعات مذهبی باشد زیرا تربیت دینی، زیستن با باورهای قلبی است، نه صرفاً «دانستن و حفظ کردن اطلاعات مذهبی».
در این راستا خانواده و نهاد‌های آموزشی باید فرزندان را با اهل‌بیت (ع) و فضایل ایشان آشنا کنند؛ زمانی که فرزندان با فضائل اهل‌بیت (ع) آشنا می‌شوند علاوه بر اینکه شناخت عمیق‌تری از آنان پیدا می‌کنند محبت آنان نیز در قلب‌شان ریشه می‌دواند و رشد می‌کند و همین امر زمینه را برای پذیرش امامت آنان نیز فراهم می‌آورد.
اثر تربیتی دیگری که می‌تواند داشته باشد الگو‌سازی است، وقتی مخاطب با افرادی آشنا می‌شود که بسیاری از صفات عالی انسانی در آن‌ها جمع شده آن افراد را به‌عنوان الگوی زندگی خود انتخاب می‌کند و سعی می‌کند در زندگی نیز در حد توان مانند آن افراد زندگی کند.
البته برای بیان فضائل اهل‌بیت (ع) می‌توان با توجه به سن و میزان پذیرش فرزندان، از قالب‌های شعر، قصه و حکایت استفاده کرد.
حجت‌الاسلام وهاب صبحی‌‌ایالویی، مسئول شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی ماهنشان
انتهای خبر/